عشق11

عشق

دکتر بتسابه مهدوی

عشق را نمی توان به یک وظیفه تبدیل کرد. همین که عشق را به یک وظیفه تبدیل کنی، ساختگی و صوری می شود. حتی از پوست پایین تر نمی رود. پدر به فرزند می گوید: « مرا دوست داشته باش، زیرا من پدرت هستم. » مگر دوست داشتن دلیل نیاز دارد! آنان فضایی را پیرامون فرزندان ایجاد نمی کنند تا بتوانند در این فضا بصورت خودجوش به شخص عاشق و دوستدار دگرگون شوند، بلکه می کوشند به آن وادارشان کنند. اگر فرزند بطور طبیعی احساس دوست داشتن نکند، احساس گناه خواهد کرد- چون او پدر و مادرش را دوست ندارد و این کار بد است. آنگونه نیست که باید باشد. فرزند شروع به سرزنش می کند و اگر می کوشد دوست داشته باشد، فقط به دلیل احساس گناه است. بنابراین می داند که این کار دورویی است اما او برای ادامه حیات این دورویی را بیاموزد. این برای او موضوع مرگ و زندگی است. سپس مجبور می شود برادران و خواهران، عموها و عمه ها، دایی ها و خاله ها را دوست داشته باشد. او « مجبور » است دوست داشته باشد و کاملا فراموش می کند که عشق می تواند برآیند رشد طبیعی باشد. اکنون دوست داشتن به یک وظیفه و دستوری که باید از آن اطاعت کرد تبدیل می شود. از اینرو همچنان به انجام این وظیفه مشغول است. او فقط ادای دوست داشتن را در می آورد و این روال زندگی او تا پایان عمرش می شود