زبان عارفانه، زبان عشق و زیبایی ست
بعضی ها می پندارند که
دین با هرآنچه زیبا و عاشقانه و وجدآور است، مخالف است.
آن ها گمان میکنند که
دین فقط و فقط با غم و غصه و مویه آشناست.
آنها زبان عارفان را درنمی یابند.
زبان عارفان سرشار است از
زیبایی و عشق و کرشمه.
بعضی ها گُلی زیبا را که می بینند،
فوراً رو برمی گردانند.
آنها نغمه ای زیبا را نیز که می شنوند،
از احساس گناه به خود می لرزند.
گور برای آنها جاییست که در آن،
از شرّ گناه خلاصی می یابند و راحت می شوند.
آن ها تعجب می کنند که چرا خداوند آنها را
در گور نیافریده،
بلکه به دنیایی آورده که
به شائبه ی چنین گناهانی آلوده است!
آنها در فهــمِ معنــای گناه دچار گناه شده اند.
آنها گناه را بد تعبیر کرده اند.
گناه هرآن چیزی است که بر دل ما قفل می زند
تا نفهمیم و احساس نکنیم و عشق نورزیم.
گناه چیزی است که جلوی دیدگان ما پرده می کشد تا نبینیم.
گناه چیزی است که در گوش های ما پنبه ی لجاجت فرو میکند تا نشنویم.
گناه چیزی است که از دل، گِل می سازد،
زیرا چشم و گوش و دلِ ما،
تمامیِ توشه ی ما برای رسیدن به خداست.
عشق، تنها کلمه ای است که
نَفَسِ گرم خدا بر آن دمیده است.
عشق تنها ساحتی است که در آن
انسان با ذاتِ هستی دیدار می کند.
مسیحا برزگر- ما به عشق محتاجیم
