مرگ من پیش از به آخر بردن یک آواز
اتفاق می افتد
آوازی سپیدمو
که از گلوی قناری جوانی گل می کند
....
مشتی شعر برای تو باقی می گذارم
و چند کتاب نیمه تمام
از شاعری که
در آرزوی جاودانه شدن بود
با شعر هایی که پنجاه سال بیشتر عمر نمی کردند
...
در گیلاسی خلاصه کنید غیبتم را
و ترانه یی را هم صدا شوید
با واژگانی از جنس عشق
و اندکی دلتنگی
...
ششدانگ رویاهایم
می رسد به کودکانی
که در روز مرگم زاده می شوند
#یغما_گلرویی
نبخشیدن باعث کوچک شدن افق نگاهت و پرشدن فضای ذهنت از چیزهایی میشود که هیچ نیازی به آنها نداری.....
می بخشی چون به اندازه ی کافی قوی هستی که درک کنی همه آدم ها ممکن است خطا کنند.
بخشیدن،هدیه ای است که تو به خودت می دهی. بخشیدن شبیه آزاد کردن یک زندانی از حبس است و آن زندانی کسی نیست جز خود تو.
به خاطر بسپار که آدم های ضعیف هرگز نمیتوانند ببخشند.
بخشیدن خصلت آدمهای قوی است. بخشیدن یک اتفاق لحظه ای هم نیست. بخشیدن اتفاقی شخصی است که باید در درون ذهن و دل تو رخ دهد و هیچ ربطی به آدم های بیرون وجودت که میبخشی،ندارد.
یک روحیه و ویژگی شخصیتی دایمی و لحظه به لحظه در زندگی است.
فقط قدرتمندها میبخشند.
پس قوی بودن را انتخاب کن.
آنجا دردوردست های نزدیک
دردورنماهای زیبای هستی
آنجا که من میدانم
خدا هست
آنجا که مردمانش زیبایی ها را
به هم هدیه میکنند
بی هیچ انتظار
آنجا که من میدانم زیبایی ها تمام نشدنیست
مردمانشان همه چیز را میبینند
گوش شنوا دارند
احساس هم رانوازش میکنند
ودرد هم را میبینند
از خداوند کمک نمیخواهند
خدارا دعوت میکنند
به ضیافت دردهایشان
ودراین ضیافت ازخداوند میزبانی میکنند
درشادی و شادمانی
وخداوند برایشان ترانه میخواند
وآنها درکمال درد رقص کنان
به ترانه خداوند گوش میدهند
وبه هم زیبایی تعارف میکنند
آنجا که من میدانم خدا زندگی میکند
آنجا خدا هست
تن بلورین ماه ِ من ! مویت شب ِ یلدایی است
اینهمه محشر شدن اسراف در زیبایی است
فکر ِ مضمون ِ جدیدم، قیس تکراری شده
نه نمی گویم که چشم ِ سرمه ات لیلایی است
باربی هستی و زنهای ِ حسود ِ پایتخت
بحث ِ داغ ِ روزشان جراحی ِ زیبایی است
وعده ی ِ "چون تو شدن" همراه با میکاپ و مِش
تازگی ها بهترین راه ِ درآمد زایی است
جای ِ پایت بهترین آب و هوای ِ نقشه هاست
هر جزیره در هوایت نام ِ آن هاوایی است
پیش ِ قند ِ بوسه هایت تا کمر خم میشود
شاه ِ قاجاری که نقش ِ استکان ِ چایی است
گوشوارت توامان گیلاس ِ همرنگ ِ شراب
درصدی از این دو قطره آخر ِ گیرایی است
با خیالت می نوازد ضرب و تصنیفش ملوک:
نرم نرمک تا لب ِ چشمه قدی "رعنا"یی است
نازخاتون! چشم برنو! مو دم اسبی! کج کلاه!
بختیاری زاده ای یا ایل ِ تو قشقایی است؟
تازه میفهمم چرا مانده خدا تنها هنوز
هرکسی که عاشقت شد چاره اش تنهایی است
سپیده صبح که سر زد مثل هر روز بیدار شدم. نماز خواندم. زنگ موبایلم را خاموش کردم. رفتم توی آشپزخانه و چای درست کردم. از همانجا دیدم درب اتاق او باز است و نور کم رنگ چراغ مطالعه اش روی میز پخش شده است و او روی صندلی لمیده است، غرق در اندیشه ها و افکارش بود.آبشار موهایش روی شانه های سفیدش پخش شده بود و لبخند ژکوندی روی صورتش نشسته بود. معلوم بود که دیشب را تاصبح همراه با ستارگان راه رفته است و در عالم هپروتی خودش سیر کرده تا به ایستگاه صبح رسیده است. حالا سپیده سر زده بود.
چند روز بود که به این می اندیشید که از کجا و چه موضوعی شروع کند به خلق اثری که بر دلش بنشیند و آرامش روح گستاخ و جان ناآرامش شود، به موضوعات مختلفی فکر کرده بود. برخی از افکارش را هم برای من نوشته بود. مرا هم به درون فکرش راه داده بود و شریک کرده بود و این چه لذتی داشت برای من؛ جهت حضور در میهمانی اندیشه های آسمانی خالق آثار معنوی و ماورایی.
دستان سفید و کشیده اش و چشمان نافذ و پر انرژی اش هم چنان پر انرژی بودند. گوئی او از شب و از سکت عاشقانه اش انرژی می گرفت و به فرداها می رفت و من تمام شب را خفته بودم در اندیشه او و یا در اندیشه کارهای او. او متفاوت بود، ویژه بود، خاص بود، با ادم های که دور و برم بودند فرق داشت. او محشری در درون و آرامشی و سکوتی در بیرون داشت و این آرامش درونی در سرانگشتان خلاق او به منصه ظهور می رسید. گاهی حرفی می زد، کوتاه و نافذ. او درک درونی از آنچه که برای آدم های دور و برش رخ می داد داشت و به این باور داشت که حضور هیچکس بی دلیل نیست.
او هیچ نمی گفت، حرف هایش مال خودش بود، کم حرف می زد، خنده هایش طعم سیب و هلو داشت، آرام و با ترنم باران می خندید.
بسیاری از القاب را دوست نداشت، اگر چه که شایسته آن بود و بود، امّا نمی خواست بیان شود. او می گفت من فقط توام و اویم و هیچم و من همه ی هستی ام.
می گفتم، تو همه ای ، تو هتسی ای ، جهانی ، جمالی، روحی، جانی، شراب مستی، تو بت بتخانه ی عشقی.
و او هیچ نمی گفت: سکوت او مرا مبهوت می کرد ؛ در وادی راه، در جریان سیال ذهن و در حرکت جوهری هستی.
ناگهان چشمش را باز کرد. لبخندی روی لبش شکفت و زیبائی چشمانش به نمود آمدو با بالا رفتن مژگانش، صورت آسمانی اش را نورانی و جذاب تر کرد.
بی ارداه خندیدم. نگاهش کردم. آرام پرسیدم: سحر خیز شدی؟
گفت: نخوابیدم.
گفتم: چه می کردی؟
گفت: در اندیشه بودم تا سپیده سر زد و اندیشه ای بر جانم افتاد و طرحی به ذهن رسید.
پرسیدم: می شود بدانم؟
گفت: چرا که نه! تو ازخودمی و محرم راز.
گفت: به مولانا و شمس سر سلسله ی عاشقان طریق دوست رسیدم.
فنجان چایم را نوشیدم. لباس پوشید و رفت تا کمی هوای تازه نوش جان کند. و من تاظهر تنها شدم با اندیشه او.
شب گذشت وبا نفسهای تو بیدارم هنوز
بی صدا در رختخوابم اشک میبارم هنوز
شاه چشمت خواب رفت و من گدای بی نشان
سرد و لرزان پشت درب پلک دربارم هنوز
دوری از آغوش من اما نمیدانم چرا
از حضور عطر دیدار تو سرشارم هنوز
دست خواهش یا شکایت از تب تشویش ها
در ضریح حضرت موهای تو دارم هنوز
مثل این شبها اگر هرشب پرستارم تویی
تا قیامت ناله میبافم که بیمارم هنوز
صاحب عزیزی
وقتیکه راه نمی روی!
یا نمی دَوی!
زمین هم نمی خوری!!!
و این " زمین نخوردن" ...
محصول سُکون است!
نه مَهارت! ...
وقتیکه تصمیمی نمی گیری!
و کاری نمی کنی!
پس اشتباه هم نمی کنی!!!
و این " اشتباه نکردن" ...
محصول اِنفعال است!
نه انتخاب! ...
خوب بودن ...
به این معنی نیست که ...
درهای تجربه را برخود ببندی!
و فقط پرهیز کنی،
خوب بودن ...
در انتخابهای ماست ...
که معنا پیدا می کند ...
و شکل می گیرد ...
