تأثیر کوهستان روی بیماران
دکتر بتسابه مهدوی
وقتى بیمارى به کوهستان مى‌رود، به‌دلیل اینکه در کوهستان اکسیژن کمتر مى‌شود، کمبود اکسیژن موجب افزایش گلبول‌هاى قرمز خون مى‌گردد و همین ازدیاد گلبول‌هاى قرمز خون است که باعث مداواى بیمارى شخص مى‌گردد. در ضمن در کوهستان انرژى‌هاى کیهانى (پرانا) بیشتر از نقاط دیگر یافت مى‌شود، که این انرژى‌ها هم باعث مداواى بیمارى شخص مى‌گردد.
هر چقدر بیشتر صعود کنیم از اکسیژن هوا کاسته مى‌گردد و همچنین فشار هوا هم کم مى‌شود. به همین دلیل بیمار احساس سبکى و نشاط خاصى مى‌نماید (البته این موضوع را متذکر مى‌شوم که براى بیماران، ارتفاعات خیلى زیاد مناسب نمى‌باشد). اگر شخصى در ابتداى ورود به کوهستان احساس سنگینى بکند و یا اینکه نتواند کوه‌پیمائى نماید، نباید به خودش زیاد فشار آورد. شخص باید تا آنجائى که مى‌تواند بالا برود و اگر این کار را همیشه تکرار نماید بعد از مدتى (بستگى به شخص و بنیه او دارد) مى‌تواند خیلى راحت‌تر همان مسیر را طى نماید، آن هم با مسافت‌هاى بسیار طولانی. در واقع شخص بدن خود را کم‌کم با محیط اطراف (کوهستان) وفق داده که سرحالی، نشاط و سلامتى تن و روان از دست‌آوردهاى این ورزش مفرح‌بخش مى‌باشد.
تحقیقات نشان داده است که انسان در ارتفاع مقدارى از کارآئى بدن را از دست مى‌دهد که بستگى به ارتفاع محل دارد، براى مثال:
۱. در ارتفاع ۲۲۰۰ تا ۳۰۰۰ متری، ۵ تا ۲۰ درصد کارآئى بدن خود را از دست مى‌دهیم.
۲. در ارتفاع ۴۰۰۰ متری، ۲۰ تا ۳۰ درصد کارآئى بدن خود را از دست مى‌دهیم.
۳. در ارتفاع بیش از ۴۰۰۰ متری، گاهى تا ۷۵ درصد کارآئى بدن خود را از دست مى‌دهیم.
۴. در ارتفاع ۶۰۰۰ متری، باید از اکسیژن اضافى استفاده نمائید.
شخص هرچه بیشتر در ارتفاع بماند، دستگاه تنفسى و به‌طور کلى بدن او به ارتفاع بیشتر عادت مى‌کند و از افت حرکات بدنیش کمتر مى‌شود و پس از مدتى اقامت در محل جدید با شرایط سازگار و بازده کارى آنها تقریباً به حالت عادى برمى‌گردد.
همچنین عادت به ارتفاع بستگى به مدت زمان اقامت و ارتفاع محل دارد، براى مثال:
۱. در ارتفاع ۳۰۰۰ متری، ۷ تا ۱۰ روز اقامت لازم است.
۲. در ارتفاع ۴۰۰۰ متری، ۱۵ تا ۲۱ روز اقامت لازم است.
البته این ارقام تقریبى است و در اشخاص مختلف فرق مى‌کند. 'بهترین مکان براى ساختن بیمارستان‌ها، کوهستان‌ها مى‌باشد' .
