منازل سیر و سلوک
دکتر بتسابه مهدوی
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
اولین منزل سیر و سلوک عارفان آن چیزى است
که آنان را «اراده » مى نامند.
آن عبارت است از نوعى شوق و رغبت که در
اثر برهان یا تعبد و ایمان در انسان براى چنگ زدن به دستگیره با استحکام حقیقت پدید
مى آید، آنگاه روح و ضمیر به جنبش مى آید تا به اتصال به حقیقت دست یابد.
بدیهى است که اگر بخواهد نهایت عین بدایت
باشد دو فرض ممکن است.
یکى اینکه حرکت روى خط مستقیم باشد و شى
ءمتحرک پس از آنکه به نقطه خاصى رسید تغییر جهت دهد و عینا از همان راهى که آمده است
بازگردد.
در فلسفه ثابت شده است که چنین تغییر جهتى
مستلزم تخلل سکون است ولو غیر محسوس، به علاوه این دو حرکت با یکدیگر متصاد مى باشند.
فرض دوم این است که حرکت روى خط منحنى باشد
که همه فواصل آن خط با یک نقطه معین برابر باشد.
یعنى حرکت روى قوس دایره باشد.
بدیهى است که اگر حرکت روى دایره صورت گیرد
طبعا به نقطه مبدا منتهى مى شود.
شى ء متحرک در حرکت روى دایره، اول از نقطه
مبدا دور مى شود و به نقطه اى خواهد رسید که دورترین نقطه ها از نقطه مبدا است.
آن نقطه همان نقطه اى است که اگر قطرى در
دایره ترسیم شود از نقطه مبدا، به همان نقطه خواهد رسید.
و همین که به آن نقطه برسد، بدون آنکه سکونى
متخلل شود بازگشت به مبدا (معاد) آغاز مى شود.
عرفا مسیر حرکت از نقطه مبدا تا دورترین
نقطه را «قوس نزول »
و مسیر از دورترین نقطه را تا نقطه مبدا
«قوس صعود»
مى نامند.
حرکت اشیاء از مبدا تا دورترین نقطه یک
فلسفه دارد.
آن فلسفه به تعبیر فلاسفه اصل علیت است
و در تعبیر عرفا اصل تجلى است.
به هر حال حرکت اشیاء در قوس نزول مثل این
است که از عقب رانده مى شوند، ولى حرکت اشیاء از دورترین نقطه تا نقطه مبدا فلسفه اى
دیگر دارد.
آن فلسفه اصل میل و عشق هر فرع به بازگشت
به اصل و مبدا خویش است.
به عبارت دیگر اصل فرار هر جدا شده و تنها
و غریب مانده به سوى وطن اصلى خودش است.
عرفا معتقدند که این میل در تمام ذرات هستى
و از آن جمله انسان هست ولى در انسان گاهى «کامن » و مخفى است، شواغل مانع فعالیت این
حس است، در اثر یک سلسله تنبهات این میل باطنى ظهور مى کند.
ظهور و بروز همین میل است که از آن به
«اراده» تعبیر مى شود.
این اراده در حقیقت نوعى بیدارى یک شعور
خفته است.
عبدالرزاق کاشانى در رساله «اصطلاحات» که
در حاشیه شرح منازل السایرین چاپ شده است در تعریف اراده مى گوید:
جمرة من نار المحبة فى القلب المقتضیة لاجابة
دواعى الحقیقة
اراده پاره آتشى است از آتش محبت که در
دل مى افتد و ایجاب مى کند که انسان به بانگهاى حقیقت پاسخ اجابت دهد.
خواجه عبد الله انصارى در «منازل السائرین»
در تعریف اراده مى گوید:
و هى الاجابة لدواعى الحقیقة طوعا
اراده پاسخگوئى (پاسخگوئى عملى) است که انسان با
آگاهى و اختیار به دواعى حقیقت مى دهد.
نکته اى که لازم است یادآورى شود این است
که اراده در اینجا اول منزل خوانده شده است.
مقصود بعد از یک سلسله منازل دیگر است که
آنها را بدایات و ابواب و معاملات و اخلاق مى نامند.
یعنى از آنجا که در اصطلاح عرفا «اصول»
خوانده مى شود و حالت عرفانى حقیقى پدید مى آید، اراده اول منزل است.
مولوى «اصل النهایات هى الرجوع الى البدایات»
را اینچنین بیان کرده است:
جزءها را رویها سوى کل است
بلبلان را عشق با روى گل است
آنچه از دریا به دریا مى رود
از همانجا کامد آنجا مى رود
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
از سر که سیلهاى تندرو وز تن ما جان عشق
آمیز رو مولوى در دیباچه مثنوى سخن خود را با دعوت به گوش فرا دادن به درد دلهاى «نى»
آغاز مى کند که از جدائى و دور شدن از نیستان مى نالد و شکایت مى کند.
مولوى در حقیقت در اولین ابیات مثنوى اولین
منزل عارف یعنى «اراده» به اصطلاح عرفا را طرح مى کند که عبارت است از شوق و میل به
بازگشت به اصل که توام با احساس تنهائى و جدائى است.
مى گوید:
بشنو از نى چون حکایت مى کند
از جدائیها شکایت مى کند
کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هر که او مهجور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
بر اصحاب ذوق و معرفت روشن است که عرفا
در عدد و ترتیب منازل سلوک متفق القول نیستند:
برخى یک، برخى دو، بعضى سه، برخى دیگر هفت،
بعضى هفتاد و کسانى یکصد منزل بر شمرده اند و بعضى تا هزار و حتى هفتاد هزار نیز ادعا
کرده اند.
شاید معروف‌ترین آنها «منازل السائرین»
باشد که یکصد منزل را تعیین کرده است.
این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کز صد هزار منزل بیش است در بدایت
البته غالبا این راه را از یقظه آغاز و
به وحدت منتهى دانسته اند و بى گمان بسیارى از نظرات باهم قابل جمع هستند هر چند راههاى
سلوک و وصال به شماره آفریدگان است.
الطرق الى الله بعدد انفاس الخلائق
(منسوب به پیامبر (ص)، علم الیقین، ج 1، ص 14)
خواجه نصیر الدین طوسى در اوصاف الاشراف
منازل را از ایمان آغاز و با توحید به پایان برده است.
اما خواجه عبد الله انصارى در منازل السائرین
یکصد منزل را مطرح نموده که عبارتند:
1ـ یقظه. 2ـ توبه. 3ـ محاسبه. 4ـ انابه.
5ـ تفکر. 6ـ تذکر. 7ـ اعتصام. 8ـ فرار. 9ـ ریاضت . 10ـ سماع. 11ـ حزن. 12ـ خوف. 13ـ
اشفاق. 14ـ خشوع. 15ـ اخبات. 16ـ زهد. 17ـ
ورع. 18ـ تبتل. 19ـ رجاء. 20ـ رغبت. 21ـ رعایت.
22 مراقبت. 23ـ حرمت. 24ـ اخلاص. 25ـ تهذیب. 26ـ استقامت. 27ـ توکل. 28ـ تفویض. 29ـ
ثقه. 30ـ تسلیم. 31ـ صبر. 32ـ رضا. 33ـ شکر. 34ـ حیاء. 35ـ صدق. 36ـ ایثار. 37ـ خلق.
38ـ تواضع. 39ـ فتوت. 40ـ انبساط. 41ـ قصد. 42ـ عزم. 43ـ اراده. 44ـ ادب. 45ـ یقین.
46ـ انس. 47ـ ذکر. 48ـ فقر. 49 غنا. 50ـ مقام
مراد . 51ـ احسان. 52ـ علم. 53ـ حکمت. 54ـ
بصیرت. 55ـ فراست. 56ـ تعظیم. 57ـ الهام. 58ـ سکینه . 59ـ طمأنینه. 60ـ همت. 61ـ محبت. 62ـ غیرت. 63ـ شوق. 64ـ قلق.
65ـ عطش. 66ـ وجد. 67ـ دهشت. 68ـ هیمان.
69ـ برق. 70ـ ذوق. 71ـ لحظ. 72ـ وقت. 73ـ صفا.
74ـ سرور. 75ـ سر. 76ـ نفس. 77ـ غربت. 78ـ غرق. 79ـ غیبت. 80ـ تمکن. 81ـ مکاشفه. 82ـ مشاهده. 83ـ معاینه. 84ـ حیات.
85ـ قبض. 86ـ بسط. 87ـ سکر. 88ـ صحو. 89ـ اتصال.
90ـ انفصال. 91ـ معرفت. 92ـ فنا . 93ـ بقا. 94ـ تحقیق. 95ـ تلبیس. 96ـ وجود. 97ـ تجرید.
98ـ تفرید. 99ـ جمع..100-توحید.
محقق طوسى در باب اول کتاب، به ترتیب درباره
ایمان، ثبات، نیت، صدق، انابه، و اخلاق بحث مى کند و این امور شش گانه را از مقدمات
و مبادى سیر و سلوک مى داند نه خود آن.
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
اولین مرحله و منزل، مرحله «یقظه» است.
یقظه به معناى بیدارى و مقابل آن، «غفلت»
است.
انسان ابتدا باید از غفلت بیرون بیاید،
وگرنه مادامى که غافل است از اینکه مشکل و مسأله و کمبودى دارد به طور طبیعى حرکتى
هم نخواهد کرد.
هنگامى که از غفلت بیرون آمد و به یقظه
و بیدارى رسید؛ قدم به قدم پیش مى‌رود و «حالاتى» براى انسان پیش مى‌آید، آن حالات
نیز به تدریج «ثبات» پیدا مى‌کند و به صورت «ملکه» در مى‌آید و تبدیل به «مقام» مى‌شود.
به همین ترتیب، از مقام اول که عبور کرد
حالت جدیدى براى او پیش مى‌آید، آن حالات جدید نیز کم‌کم ثبات پیدا مى‌کند و در اثر
تکرار، راسخ مى‌گردد و به صورت ملکه در مى‌آید و مقام دوم مى‌شود، و این سیر به همین
ترتیب ادامه پیدا مى‌کند.
در هر صورت، بزرگانى زحماتى کشیده‌اند و
منزل‌ها و مراحلى را براى پیمودن مسیر عرفان و سیر الى الله تعیین کرده‌اند؛ ولى باید
توجه داشت که این ها وحى مُنزل نیست که قابل تغییر نباشد.
چنان نیست که گفته شود «این است و جز این
نیست».
اگر منازل السائرین یکصد منزل شمرده است،
بزرگان دیگرى چهل منزل ذکر کرده‌اند و برخى نیز هفت منزل و مرحله را برشمرده‌اند.
در هر حال منظور این بوده که به این مسأله
توجه داده شود که انسان باید از چه چیزهایى بگذرد، چه چیزهایى را باید کسب کند و چه
تلاش‌هایى باید انجام دهد تا به کمالات و مقامات انسانى و معنوى دست پیدا کند.
البته هر مقام نیز خود درجاتى دارد و بر
حسب شدت و ضعف مى‌توان مراتب مختلفى براى آن در نظر گرفت.
ما در اینجا قصد آن نداریم که تک‌تک این
مراحل را با خصوصیات و مطالبى که پیرامون آنها وجود دارد ذکر کنیم. در عین حال، زحماتى
را که بزرگان در این راه کشیده‌اند ارج مى‌نهیم.
آنان ساعت‌ها و روزها و بلکه سال‌ها روى این مطالب
تأمل کرده‌اند و فکر و ذهنشان را به کار گرفته‌اند و ان‌شاء‌الله تلاش آنان در نزد
خداى متعال مأجور و مشکور است.
مطالب آنان یادآورى خوبى است براى کسانى
که مى‌خواهند در این راه قدم بردارند؛ بسته به این که انسان چه مقیاسى را در نظر بگیرد
و چه فواصلى را تعیین کند، مى‌توان منازل و مراحل سیر و سلوک را به طرق مختلفى اعتبار
کرد.
👇👇👇👇👇👇👇👇
نظیر این است که براى تعیین فاصله یک مسیر
مى‌توانیم بگوییم: «سه» فرسخ، یا «هیجده» کیلومتر یا «ده» مایْل.
اینکه چه عددى را ذکر کنیم بسته به این
است که چه واحد و مقیاسى را در نظر بگیریم.
در ذکر منازل و مراحل سیر عرفانى نیز همین‌گونه
است.
بنابراین در ذکر اعداد مختلف براى تعیین
منازل و مراحل، تناقضى بین فرمایشات بزرگان نیست و بستگى دارد که مراحل و منازل را
بر چه اساسى بخواهیم تقسیم کنیم.
از جمله تقسیماتى که در مباحث تصوف و عرفان
بسیار مشهور است، تقسیم «هفت‌گانه» مقامات و مراحل عرفان و سیر و سلوک بدین ترتیب است:
مقام توبه:
عبارت است از شعور به گناه و پشیمانى از
آن و عزم راسخ بر ترک آن.
مقام ورع:
عبارت است از دورى سالک از ستم گرى هاى
مردم، به حدى که کسى را بر او دعوى و ادعایى نباشد.
مقام زد:
عبارت است از مذمت دنیا و بى اعتنایى و
بى پروایى نسبت به دنیا پرستان.
مقام فقر:
عبارت است از ساختن به کمترین حد از نیازهاى
زندگى و پرداختن به فرایض و زیاد کردن نوافل.
مقام صبر:
عبارت است از تحمل شداید و بلاها و ناپسندیده
ها و از سر گذرانیدن آن ها بدون شکوِه.
مقام توکل:
عبارت است از ترک و فرو گذاشتن تدبیر نفس
و بریدن از قدرت و قوّت خود، و واگذارى همه چیز به خدا تا هرچه خواهد بکند.
مقام رضا:
عبارت است از آرام یافتن دل بنده به احکام
و دستورهاى خدا و موافقت او به آنچه وى پسندیده و براى او اختیار کرده است.
گاهى نیز از منازلى که سالک باید از آن
ها عبور کند به «احوال» تعبیر مى کنند. مشهورترین احوال هفت گانه عبارتند از:
حال قرب:
آن تقرب سالک است به پروردگارش به وسیله
اطاعت و دوام ذکر در نهان و آشکار.
حال محبت:
آن عبارت است از جایگزین شدن صفات محبوب
و دوست در صفات محب و دوست دار؛ یعنى این که ذکر محبوب بر دل او غالب باشد.
حال خوف:
آن عبارت است از ترس از عذاب در دنیا و
آخرت؛ و آن در آغاز پناه بردن از همه است و در نهایت، پناه دادن خود در سایه خدا است.
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
حال رجاء:
آن عبارت است از تعلّق و آویزش دل به محبوبى
که در آینده به او توان رسید، به امید رحمت واسعه خدا، خواه با کسب سودى یا به دفع
زیانى.
حال شوق:
آن شوریدگى دل عاشق و دوست دار است در زمان
ذکر محبوب و طلب دیدار او؛ و آن وابسته به اندازه محبت محب است و نیز بازداشتن اعضا
و جوارح از شهوات.
حال مشاهده:
آن عبارت است از پیوستن و نزدیکى است، و
وصلى است میان رؤیت عینى و رؤیت قلبى؛ یعنى محبوب را در دل چنان ببیند که گویى در برابر
دیدگانش است.
حال یقین:
آن مکاشفه است، و خشنودى بنده بدان چه خدا
او را قسمت کرده است.
گاه نیز از سیر و سلوک به «سَفَر» تعبیر
مى کنند.
ابن عربى در تعریف «سَفَر» مى نویسد:
السَّفَرُ عبارةٌ عن القلب اذا اَخَذَ فی
التوجّه الى الحق تعالى بالذکر.
جرجانى نیز در تعریف «سفر» مى گوید:
السَّفَرُ لغةً قطع المسافة و عند اهل الحقیقة
عبارة عن سیر القلب عند اخذه الى التوجه الى الحق بالذکر.
سفر در لغت عبارت است از قطع مسافت، و نزد
اهل حقیقت عبارت است از سیر دل آن گاه که به حق تعالى از راه ذکر توجّه یابد.
معمولا اسفار را به چهار سفر به ترتیب زیر
تقسیم مى کنند:
سَفَرٌ مِنَ الخلق الى الحق:
سفر از خلق به حق واز کثرت به وحدت.
که آغاز آن توبه، یعنى رجوع از حیوانیت
به انسانیت حقیقى و الهى است و نهایت آن اتصال به ملکوت و ظهور سکینه و آرامش.
سَفَرٌ من الحق الى الحق:
سیر از حق به حق و سفر در دریاى وحدت و
شهود اسماء و اوصافِ همان.
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
این سفر به نحوى ادامه سفر اول و نهایت یافتن آن
است؛ بدین معنى که وقتى بنده سالک به صفات و اسماى الهى اتصاف یابد، به حالت نخستین
باز مى گردد و براى اصلاح اجتماع به سوى خلق مى آید، که مشابهت با مرتبه پیامبرى و
رسالت دارد.
مراحل یاد شده عهده دار ترسیم خطوط کلى
ولایت وآثار ولایى آن مى باشد و همسفران این سفر اعم از زن و مردند.
در این وَفْد به سوى حقّ هیچ فرقى بین مذکر
و مؤنث نیست، وآنچه در سفر سوم و چهارم مطرح است همانا درجات گوناگون ولایت است که
هرگز بین زن و مرد در آن تفاوتى راه نداشته، چه این که لازمه وصول به این درجات یا
ملزوم آن، نبوت و رسالت تشریعى نیست.
یعنى سفر سوم و چهارم بدون نبوت و رسالت
هم تامین مى شود، چون رجوع از حق به خلق و برگشت از وحدت به کثرت، گرچه نبوت اِنبائى
و تعریفى را به همراه دارد ولى مستلزم نبوّت و رسالت تشریعى نمى باشد.
بنابراین آنچه زن از آن محروم است یعنى
نبوت و رسالت تشریعى، لازمه برگشت از حقّ به سوى خلق نیست وآنچه لازمه این برگشت است،
یعنى نبوّت اِنبائى و تعریفى بین زن و مرد فرقى نیست.
همین عدم تمییز بین این دو مطلب عمیق مایه
داورى محرومیت زن از سفر سوم و چهارم شده است.
غرض آن که پشتوانه نبوت و رسالت همانا ولایت
است و در ولایت هیچ امتیازى بین زن و مرد نیست گرچه در برخى از آثار اجرایى آن که همان
نبوّت و رسالت تشریعى است بین این دو صنف فرق است.
اساس عرفان که شهود واقع و کشف حقیقت است
هم از سیر و سلوک در درجات هستى نشات مى گیرد و هم راهیان کوى وصال را مى نگرد و هم
مسیر سفرهاى گوناگون را مشاهد مى نماید.
بسیارى از ره آورد هاى عرفان را برهان تایید
مى کند، چنانکه عصاره هر دو را قرآن که هماهنگ با برهان متین و عرفان راستین است روا
و سزا مى داند.
آنچه عارف مى نگرد این است که تمام اشیاء
هر لحظه تازه مى شوند.
در این تجدّد امتیازى بین ثابت و سیّال،
مجرد و مادى نیست، وهدف همه سالکان، دیدار خداست، چنانکه سیر همه کاروانیان نیز تجلى
هاى گوناگون حق است.
تفاوت راهیان در انتخاب تجلّى خاص و نیل
به اسم مخصوصى است که هرکدام مظهر ویژه آن هستند.
گروهى با اسماء جمال ولطف و مهر اُنس دارند
و برخى با اسماء جلال و قهر خو گرفته اند.
لذا حشر جمالیان با بهشت و حشر جلالیان
با دوزخ، و سرانجام، هرکدام نام خاصى از اسماى الهى را دیدار نموده و در تحت ولایت
آن نام به سر مى برند.
«تا یار که را خواهد و میلش به که باشد».
🌹🌹🌹🌹🌹🌹
