دکتر بتسابه مهدوی
خورشید
خورشید روشنایی و گرما می بخشد، نشانه حیات
و سرچشمه نیروی ( انرژی) انسان و کیهان است. ایرانیان خورشید را مظهر گرما،نور،خشکی،
تابستان می دانستند.
در باستان پدر بشر نامیده می شود، مظهر مجسم
نیروهای آسمان و زمین.
خورشید از بطن زمین یا ازژرفای دریا سر برمی
کشد و درجهان غیر ناپدید می شود.
در کیش های بیشمار خورشید پرستی ، لحظات اسرارآمیز
و ناپیدای ناگهانی اش، مواقع سجده و عبادت خورشید است.
در بعضی روایات دیگر می گویند خورشی شب هنگام
به سرزمین مردگان فرود می آید.
مردم آن زمان خورشید را چون پدر هر جانداری
می پرستیدند.
شیرها و جانداران شاخدار منصوب به خدای خورشید
شده اند. بز کوهی و گل چند پری که در میان شاخ هایش ترسیم می شد نماد خورشید بودند.در
هر روز خورشید رمز زندگی انسان طلوع به اوج
رسیدن و غرورش با مراحل مختلف زندگی انسان، تولد، رشد، افول، مرگ،برابری یافته
است.
در مرکز کیهان تصور شده و نشانه عقل عالم است.
مظهر عمر جاویدان، شکوه و جلال و سلطنت، تاج پادشاهان دارای شعاع یا کنگره نور یا بال
بوده است.
ماه
ماه، مه، قمرهم چون خورشید در اساطیر کهن ایران
نقش مهمی دارد. زیرا در شب تار در برابر دیو ظلمت، ماه یگانه مشعل ایزدی است که پرده
ی ظلمت را دریده و عفریت سیاهی رسوا ساخته است.
در آئین زرتشتی ماه پاسدارستوران است. حامل
نژاد آنها، اوستا به ماه اختصاص داشته دورازهم هر ماه شمسی «ماه روز» ماه نیایش سه
بار در ماه اجرا می شود. ماه حافظ نطفه ی ستوران و جانوران است آنچه از نطفه گاو و
نخستین پاس و توانا بود به ماه انتقال یافت.
در بسیاری از نقاط ایران خورشید و ماه ، زن
و مرد دلداده یکدیگرند.
لکه‌های چهره ماه اثر دست خورشید است به اعتقاد
قدما نور ماه جامه کتان را سوراخ می کند و دیوان را آشفته تر می سازد.
در ادبیات فارسی ماه مظهر زیبایی،روشنی، عمود
بلندی است.
زیبایی زنان به ماه تشبیه شده است.
خدای ماه در بین النهرین ، سین نام داشت.
دکتر بتسابه مهدوی
15 فروردین 96
