دکتر
بتسابه مهدوی
ــ الهه مهر:
میترا.
ــ الهه
باران: آناهیتا.
ــ الهه
جنگ: خشاتریا.
ــ الهه
آتش: آذر.
ــ الهه
خشم و قهر: ایندرا.
ــ الهه
طوفان: وایو.
ــ الهه
پیروزی: ورهرام.
ــ الهه
پاکی: مهراوه.
ــ الهه
دوستی و پیوند و آرامش: آریامن.
ــ الهه
راستی و درستی: اشتاد.
ــ الهه
ای که خوشی و شادی را تقسیم می کند: بغ.
ــ ایزدی
نماد پرتوی خورشید: اوش بام.
ــ الهه
روز بیست و هفتم ماه مهر: آسمان.
ــ فرزند
آب ها: اپام نپات.
ــ دختر
هرمزد و سپنارمذ: ارد.
ــ برترین
بهشت یا جهان روشن هرمزد: انغران.
ــ هدیه
خورشید، خورشید داد، عطیه مهر: مهرداد.
بسیار
الهه ها هم از دوران کهن ایران ناشناخته مانده اند، مانند الهه مار، که بشکل مار در ظروف تمدن کهن جی دیده می شود. این الهه سلامتی بوده است، و نقش مار بعنوان سلامتی است، و واژه بیمار از همین مار آمده است. مار نیز در معانی زمین و مادر هم بکار رفته است، و هنوز در بعضی گویش های روستایی دور دست استفاده
می شود.
ــ بیمار
= بی = ضدیت، متضاد + مار = سلامتی.
بزرگترین
و قدرتمندترین الهه ها در ایران باستان میترا بود، میترا یا مهر به همان معنایی به کار می رفت، که امروزه بکار می رود، واژه مهربان به معنای شخصی که نگهدار مهر است، امروزه نیز بکار می رود.
آناهیتا
الهه بارندگی و رویش و زایندگی بود، که به
اراده و تدبیرش باران فرو می آمد، رودها به
جریان می آمدند، گیاهان می روییدند، و حیوانات و انسانها زاد و ولد می کردند، رحمت آناهیتا شامل تمام موجودات زنده می شد، و از این جهت یک ذات مقدس برای تمام ایرانیان بود.
خشاتریا
خدای جنگ آور بود، به ایرانیان فنون نبرد و
ساخت جنگ افزار را یاد می داد، و به آنها می
آموخت در برابر مهاجمان چگونه از خود دفاع کنند.
آذر
حرارت و گرمی آفرین بود، چون انسانها را دوست
می داشت با حرارتش خانه های آنان را گرم می کرد،
گوشت را می پخت و اهریمن ها و حیوانات موذی را از آنها دور می کرد.
ایندراالهه خشم و قهر بود، به
نیروی خویش زمین و آسمان را از یکدیگر جدا می کند، و همه جا را وسعت می بخشد، فرمانروای طوفانها و رودهاست، با روشنایی خویش تاریکی ها را از میان می برد، و گاهی با گرز آهنین خود کوهها را می شکافد، و گناهکاران را کیفر می دهد.
وایو
ایزد بانوی باد و طوفان بود، همه چیز را در
هم می شکند، آوایش رعد آساست، چون پیش می تازد به آسمان می رسد، و ابرها را افروخته می سازد، و چون به زمین جولان می کند، توده غبار را بر آسمان بر می انگیزد.
جالب: مانفرد مایر هوفر، در مقاله ریشه شناسی و کهن ترین شواهد نام میترا، پس از بحثی فاضلانه درباره معانی خورشید و پیمان
برای میترا، حتی واژه متر را نیز مشتق از نام
میترا می داند و «mi-tra» را ابزار اندازه گیری معنا می کند، که «ma»
به معنای جدید پیمان از آن ریشه گرفته است،
("متروس" یونانی به معنای اندازه و اندازه درست هم از این ریشه است).
اما
در غرب نام مهرگاه برابر ایزد خورشید دانسته شده،
و گاه کنار خورشید، و در تصاویر و نقش
برجسته ها در حال برگزاری بزم مقدس دیده می شود،
و سپس با گردونه خورشید و همراه با آن به عرش اعلی صعود می کند.
در
مقاله بالوتا بنام، مهرپرستی در کتیبه های
داشی، نوشته شده که در داشی کشور رومانی، میترا پیوسته دارای القاب «خورشید شکست ناپذیر»،
«خدای خورشید شکست ناپذیر»، «خدای قادر مطلق شکست ناپذیر»، «ایزد آفریدگار»، «چشمه
جاوید» و همانند آن بوده است، و حتی دوبار
برای صفت قادر مطلق از واژه «نبرزه» که همان «نبرده» به معنای دلیر پارسی استفاده کرده
اند.
ــ سپنته آرمیتی،
سِپَنت اَرمَیتی، یا سپندارمذ. به معنی اخلاص و بردباریِ مقدس است. سپندارمد با
نمادی زنانه، دختر اورمزد به شمار می آید،
و در انجمن آسمانی در دست چپ او می نشیند.
چون ایزد بانوی زمین است، به چارپایان
چراگاه می بخشد. زمانی که پارسایان در روی
زمین، که نماد این جهانی اوست، به کشت و کار
و پرورش چارپایان می پردازند، یا هنگامی که
فرزند پارسایی زاده می شود، او شادمان می گردد، و وقتی مردان و زنانِ بد، و دزدان بر روی زمین راه می روند، آزرده می شود.
ــ
سپنتا مینو، به معنی خرد مقدس است. انگره مینو یا خرد خبیث در برابر آن قرار دارد. یسنای ۴۷ موسوم به سپنت مئینو است، که تفسیر و ترجمهٔ آن اینست: سالک شدن در طریق سپنتا مئینو
و گزینش سه اصل اساسی گفتار و کردار و اندیشه است، که موجب نزدیکی معنوی آدمی به اهورامزدا می شود. جهت آن که آدمی حقوق بندگی خود را نسبت به اهورامزدا
انجام دهد، بایستی با اعتقادی پاک و بی‌خلل
آنچه را که می‌تواند، از نیکی‌ها برای سپنتا
مینو به جا آورد. این اعمال نیک از هر طریقی که باشد معنوی یا مادی تفاوتی نمی‌کند، چون به درگاه اهورامزدا که جوهر اصلی راستی است، مورد قبول می‌افتد. خداوند به وسیلهٔ همین سپنتا مینوست، که زندگی فراخ و
نعمت شادمانی به راهروان راه پاکی و راستی می‌بخشاید. خداوند خود در واقع پدر سرور و آفریننده و قوام
دهندهٔ سپنتا مینوست.
ــ
خشتره وییریه یا خشَثرَه وَئیریه یا شهریور. به معنی شهریاری و سلطنت مطلوب است. او مظهر توانایی،
شکوه، سیطره و قدرت آفریدگار است. در جهان
مینُوی، او نماد فرمانرواییِ بهشتی و در گیتی نماد سلطنتی است، که مطابق میل و آرزو باشد، اراده آفریدگار را مستقر
کند، بیچارگان و درماندگان را در نظر داشته باشد،
و بر بدی ها چیره شود. همکاران او ایزد مهر، ایزد خورشید و ایزد آسمان هستند، و ایزدان هوم، بُرزایزد، اردوی سوره آناهیتا و سوک
هستند. اوست که در پایان کار جهان همه مردمان را با جاری کردن فلز گداخته ای خواهد
آزمود. رقیب اهریمنی این امشاسپندِ مذکر؛ ساوول است.
ـــ
اشه وهیشته یا اَرته وهیشته یا اُردیبهشت به معنی اشه یا ارتی (راستی) است، که زیباترین امشاسپندان و نمادی است از نظام جهانی،
قانون ایزدی و نظم اخلاقی در این جهان. سخنِ درست گفته شده، آیین خوب برگزار شده، گندم
بسامان رشد کرده و مفاهیمی از این نوع، نشانه
ای از اردیبهشت دارند. او نیایش ها را زیر
نظر دارد. آنانکه اردیبهشت را خشنود نکنند،
از بهشت محرومند. این امشاسپند نه تنها نظم را در روی زمین برقرار می سازد، بلکه حتی
نگران نظم دنیای مینُوی و دوزخ نیز هست و مراقبت می کند که دیوان، بدکاران را بیش از
آنچه سزایشان است تنبیه نکنند. نماینده این جهانی او آتش است. از اوقات روز وقت نیمروز
(رَپیثوین) به او تعلق دارد. یاران او ایزدان
آذر، سروش، بهرام و نَریوسنگ هستند. این امشاسپند
مذکر و رقیب اهریمنی او ایندره است.
ــ
وهومن یا وهمن (بهمن) منش پاک، اندیشه پاک، نام یکی (نخستین) از امشاسپندان
می‌باشد. بهمن در اوستا «وهومنه»، در پهلوی «وهومن» و در فارسی «وهمن» یا «بهمن» است. این واژه مرکب است از دو جزء «وهو» به معنی خوب
و نیک، و «منه» از ریشه من که در پهلوی «منشن»
و «منیتن» از آن آمده است، و در فارسی منش
شده است. این ریشه در اوستا و فرس هخامنشی
به معنی اندیشیدن و شناختن و به یاد آوردن و دریافتن است. پس بهمن یعنی به منش، نیک‌اندیش و نیک‌نهاد. در مزدیسنا،
زندگانی عبارت است از طی مدارج سعادت و کمال در این جهان و از پرتو آن به ساحت قدس
پروردگار پیوستن در جهان دیگر. (هفت مرحله
روحانی – پیروی و کمک خواستن از امشاسپندان) بهمن،
مظهر اندیشه نیک و خرد و دانایی خداوند است.
بهمن همان ایزد بزرگ است که روان اشو زرتشت را به پیشگاه مزدا اهورا راهنمایی
کرد. وهومن به انسان منش نیک آموزش میدهد. گل یاسمن سفید، رنگ سفید، خروس سفید، نشانه های جسمانی (زمینی) وهومن می‌باشد
. این امشاسپند مذکر و رقیب اهریمنی او اکومن
است.
ــ
هـَئوروَتات یا خرداد. به معنی تمامیّت،
کلیّت و کمال است و مظهری از مفهوم نجات برای افراد بشر. آب را حمایت می کند و در این جهان، شادابی گیاهان
مظهر اوست. همکاران این امشاسپند مونث ایزد تیشتر و باد و فروَهر پرهیزکاران هستند. در دوران حمله اهریمن آب را به یاری فروهرها می
ستاند. به باد می سپارد و باد آن را با شتاب
به سوی کشورها می برد و به وسیله ی ابر می باراند. دشمن او تریز نام دارد.
ــ اَمِرِتات (امُرداد) یا مرداد. به معنی بی مرگی است و تجلی دیگری از رستگاری و
جاودانگی. سرور گیاهان است. او گیاهان را برویاند و رمه گوسفندان را بیفزاید. او می
کوشد که گیاهان پژمرده نشوند. همکاران او ایزدان رَشن،اَشتاد و زامیاد هستند. این امشاسپند
مونث است و زریز دشمن اهریمنیِ اوست.
ــ
امشاسپندان / Amshaspndan امشاسپندان
یا اَمِشَه سپَنتَه جمع امشاسپند است که امشاسفند، اموسپند و امهوسپند نیز گفته‌اند. امشاسپندان از صفات پاک اهورامزدا هستند. در هیچ جای گات‌ها به واژهٔ امشاسپند بر نمی‌خوریم ولی از همهٔ آنها کراراً به صورت مجردات و صفات اهورامزدا یاد شده است. این از خصایص دین زرتشتی است که هر یک از صفات خداوند، یکی از ایزدان نگهبان جنس بشر است. چنین به نظر
می‌رسد که این‌ها تجرید هایی تشخص یافته باشند.
اما آنها چیزی بیش از مفاهیمی مجرد بوده‌اند، چرا که زرتشت آنان را محترم می
شمرده است.
دکتر
بتسابه مهدوی
1
اسفند 1395
تهران
